Aprilia

[Wulfy]

Uobičajna vijest u Evropi krajem sedamdesetih godina prošlog vijeke ja da se ta i ta fabrika zatvara jer ne izdržavaju nalet iz Japana. Ako se ne zatvara onda bitno smanjuje proizvodnju. Ipak jedna fabrika koja je na tlu Evrope tek uzela zalet i ima konstantan rast prodaje. Osvaja kupce inovacijima, uspjevaju da predvide koja vrsta dvotočkaša će se svidjeti novim kupcima, ili uspjevaju da nametnu svoju viziju velikoj većini ljudi. O tom uspjehu govore i brojke tako da je 1979 godine brojka proizvedenih dvotočkaša iznosila 14.000, dok je deset godina ranije (1969 godine) proizvedeno nešto preko 1.600 dvotočkaša. Proizvodnja raste, a u periodu od 1992 do 1994 (u dvije godine) je udvostručena (sa 55.000 na preko 100.000), da bi se opet u dvije godine udvostručila proizvodnja (1996 prizvedeno je 200.000 dvotočkaša). Izmedju 1989 i 1998, prodaja se povećala za deset puta. Kakva je to fabrika? Aprilija, predstavljamo fabriku koja od osnivanja zna samo za uspjehe.

[Wulfy]

Počelo je sedamdesetih i kroz blato su stizali prvi uspjesi

Alberto Beggio je neposredno poslije drugog svjetskog rata osnovao fabriku bicikala Aprilia u mjestu Noale, na sjeveru Italije u Venecijskoj provinciji. Alberto se u Noale preselio iz malog mjesta Aprilia smješteno u okolini Rima. Otuda i ime fabrike koja je prizvodila bicikle. Albertov sin Ivano je imao mnogo veće ambicije, za razliku od oca koji je bio pasionirani biciklist Ivano preferira vozila sa sopstvenim pogonom. Uticao je na to da Aprilia počne sa proizvodnjom dvotočkaša sa sopstvenim pogonom. Godine 1968 preuzima upravljanje fabrikom (1962 godine postala akcionarsko društvo) koja je u tom momentu imala 18 zaposlenih.

Prvi dvotočkaši sa sopstvenim pogononom bio je moped, ubrzo slijede terenske 125-ice. Ono što je interesatno, za pogon Aprilija nije razvijala sopstveni motor, već je kupovala agregate, tako da su prvi snadbevači bili Minarelli, Sach i Hiro. Interesatno da, Aprilija do skoro nije imala sopstveni agregat i da je ta ugradnja drugih agregata na neki način bio i zaštitni znak Aprilije. Ime Aprilije vezano je i za trke. Godine 1974 počinje trkačka istorija, i to u cross takmičenju. U šampionatu vozio Mauricio Sgarcani koji je postigao zapaženi uspjeh što je postaklo inžinjere da na tržište izbace cestovnu verziju modela RC125, čime su počeli novu eru koja je još jedan zaštitni znak Aprilije, a to je da je razlika izmedju trkačkog i serijskog modela minimalna. Sledeće godine izbacuju konkurentan cross motocikl koji u prvenstvu vozi Ivan Alborgeti. Prvu titulu Aprilija osvaja 1977 godine i to u klasama 125 i 250, dok Alborgeti na šestom mjestu biva najbolje plasiran Italijan na cross takmičenjima.

Sedamdesete su prošle u znaku cross motocikala i mopeda. Početkom osamdesetih nastupila je velika kriza na tržištu, no i pored toga u Apriliji odlučuju da prošire paletu. Godine 1983 predstavljen je prvi cestovni model ST125. Već sledeće godine izlazi sportskija verzija sa oznakom STX. Godina 1985 je zadnja godina kada Aprilija zvanično učestvuje na cross takmičenjima, no predstavili su ETX 125 i ETX350. Iste godine potpisuje se ugovor sa Austrijskim Rotax-om. Od tada počinje i tatkmičenje u MotoGP, u klasi 250. Te, prve sezone, sa vozačem Lorisom Redgianijem zauzimaju šesto mjesto, što je bio veliki uspjeh za novi tim. Sledeće godine očekivao se serijski model, i zaista predstavljen je AF1, koji je ugradjenom tehnologijom davao utisak motocikla veće zapremine. U enduri klasi novitet je model Tuareg sa velikim rezervoarom za gorivo što je podsjećalo na kapacitetnije modele koju su učestvovali na prestižnim pustinjskim relijima. Godine 1987 ostvario se jedan od snova Ivana Beggia. Te godine na velikoj nagradi Italije u Misnu, 30 avgusta, vozač Aprilije Loris Reggiani, popeo se na pobjedničko postolje. Uz tu pobjedu i tri druga mjesta te sezone dali su potvrdu da ova malo poznata fabrika ima konkuretnu mašinu.

Uspjeh nije izostao ni kod serijskih modela, pogotovo što je fabrika izbacivala cestovne modele u Reggiani bojama. AF1, osim u verziji od 250 pojavio se u verziji od 125 kubika, takodje nazvan AF1. Ogroman uspjeh na komercijalnom planu rasplinuo je kompaniju tako da se u 1987 i 1988 godini Aprilija bavi i proizvodnjom namještaja i spectacle-making, kao i drugim proizvodima. Inače, sajam motocikala u Milanu 1989 godine, nazivan je i ,,Aprilia Motor Show’’ jer se njihov štand razlikovao od ostalih, tim prije jer su motocikle farbali u pastelnim bojama i nisu se drzali nepisnog standarda da motocikli moraju biti sivi ili crveni. Nažalost, zbog poslova koji se ne tiču motociklizma kasa Aprilije se brzo praznila. Iako je bilo planova da se usvoji proizvodnja motocikala veće zapremine, ti planovi su morali biti odloženi. Aprilija je bila blizu kolapsa, ali krediti nekoliko banaka su je spasili. Tada Beggio odlučuje da se Aprilija ne bavi ničim što nema veze sa motociklizmom.

RC 125


ST 125


ETX 350


AF1


AF1

[Wulfy]

Devedesete donose nove klase i nove uspjehe

Prvi motocikl veće kubikže prikazan je 1990 godine. Bio je to model Pegaso 600. Izgledom je asocirao na tipičan enduro motocikl, ali ipak je bio više namjenjen asvaltu. Time Aprilija počinje da stvara novi trend čija evolicija stiže već 1993 godine, Pegaso 650, motocikl koji je najviše utacio na proboj tržišta. Iako je stilizovan da izgleda kao off-road motocikl, lagani, okretni Pegaso je zapravo bio čist cestovni motocikl, koji je uspio da inspiriše mnoge druge da imitiraju Apriliju. 649 kubični petoventilski jednocilindraš iz Rotax-a i dugi hod vješanja, kao i dimenzije točkova upučuju na teške terene, no to je motocikl kome je bilo šteta uprljati gume. Bio je ogroman uspjeh, koji je kasnije donio saradnju sa BMW-om. Sličan koncept je bio BMW-ov F650 koji se pravio u Aprilinoj fabrici u Noale. Kada je BMW u prvoj godini prodao količinu koja je planirana za naredne tri godine, to se knjižilo na uspjeh Aprilijine koncepcije.

No, osim u segmentu motocikala veće zapremine Aprilija je 1990 godine zakoračila i u svjet skutera. Kao i sa motociklima, tako ni sa skuterima nije bilo promašaja. Naravno da i u svjetu skutera nisu nedostajale inovacije. Prvi skuter sa značkom Aprilije ponio je naziv Amico. Inače Amico je 1992 godine bio opremljen prvim dvotaktnim agregatom sa katalizatorom. No, legenda u svjetu skutera rodjena je 1993 godine. Tada Aprilija predstavlja Scarabeo, skuter sa velikim točkovima, skuter koji je kreirao sasvim novu klasu i koji je dan danas referenca u klasi koja postaje sve popularnija medju kupcima skutera. Tada je najvećem bumu u svjetu skutera doprinio model Leonardo sa četvorotaktnim agregatom od 125 i 150 kubika. Kasnije je uslijedila i verzija sa Yamahinim agregatom od 250 kubika.

Iako je Aprilija zakoračila u svjet velikih motocikala sa četvorotaktnim agregatom, iako u skutere ugradjuje i četvorotaktne agregate, Aprilija je postala prepoznatljiva po dvotaktnim sportskim mašinama. Godine 1994 u GP šampionatu, u klasi 250 Max Biaggi osvaja prvenstvo. Taj trkački agregat ujedno je i prvi Aprilijin motor. U klasi 125 kubika takodje osvajaju titulu. Ono što slijedi je cestovna replika GP trkača. Tada je rodjen još jedan legendarni motocikl RS 250. Ipak za cestovnu verziju nisu iskoristili sopstveni agregat već su po tradiciji koristili agregat drugog proizvodjaća. Ovoga puta u pitanju je bio Suzukijev RGV 250 u V konfiguraciji koji je nasviran da izbacuje 70 KS. U aluminijskom ramu sa vrhunskim kočnicama i vješanjem, bio je cestovni motocikl najbliži mogući trkačkom, i prodavao se odlično. Da bi zaokružili uspjeh napravili su i modele RS 125 i RS 150. Tim modelima Aprilija postaje i svjetski poznat proizvodjač, dok je RS 250 bila hit i u Japanu.

Dvotaktni sportski motocikli, dvotaktni i četvorotaktni skuteri, i veliki četvototaktni Pegaso, i svi modeli su više nego uspješni. Ipak, nije svaki model imao uspješnu priču. Godine 1995 predstavljen je Moto 6.5, čiji je nacrt uradio internacionalni dizajner Philippe Strack. Inspiracija za jajoliki Moto 6.5 tražena je u urbanim sredinama. Zamišljen je kao umjetnička skluptura na tačkovima koja bi uspješno poslužila i u svakodnevnim potrebama. O dizajnu govori i podatak da je jedan primjerak dobio svoje mjesto u NewYork-u u muzeju moderne umjetnosti. Zapažen model, ali ipak previše radikalan za kupce pa je ostao po strani. Iz tog razloga Shiver, model koji je privlačio pažnju na sajmovima, sa V2 agregatom predstavljen 1996 godine nije počeo sa serijskom proizvodnjom. Ovoga puta poslušali su puls potecijalnih kupaca.

Ipak, Shiver je pokazao smjernicu kojom Aprilija namjerava da krena, a to je serijiski model sa V2 agregatom. Taj prvi seriski sa velikom V2 agregatom ugledao je svjetlo dana 1998 godine. Nova perjanica Aprilije ponela je oznaku RSV 1000. za agregat bio je zadužen austrijski Rotax, koji je razvio litarski motor sa vodenim hladjenjem i dva cilindra pod uglom od 60 stepeni. Aprilija je objavila da RSV 1000 isporučuje 128 KS pri 9.7500 o/min. i da je sposobna za 270 km/h. Ovo je bio motocik kojim Aprilija ulazi i u SBK šampionat, tako da je krajem godine predstavljen RSV 1000 SP koja je isporučivala 150 KS. No, Aprilija ne bi bila Aprilija kada u segmentu u kojem prvi put ulazi ne be predstavili nešto novo. Za model RSV 1000 to je koficijent otpora 0,30 Cx koji je prvi put vidjen na cestovnom motociklu. Ovaj motocikl je na većini značajnih tržišta proglašen za motocikl godine. Pomenimo da je najveci uspjeh ovog modela u SBK ostvaren 2001 godine kada je Troy Corser osvojio drugo mjesto, dok je Aprilija bila treca u poretku konstruktora.

Ubrzo slijede i manje sportske izvedbe ovog motocikla, kao što je sportsko-turistički SL 1000 Falco, ili turistička RST Futura. Sve ove verzije su imale oslabljeni rotax-ov V2 motor, i nesto modifikovani aluminijski ram i ciklistiku prilagodjenu namjeni motocikla. Ipak model, koji se najmanje razlikovao od sportske izvedbe bila je ogoljena verzija sa nazivom Tuono. Tuono je redefinisao klasu streetfightera. Takodje slijedi maxi-enduro ETV 1000 CapoNord. Sa svim ovim modelima Aprilija ima kompletnu gamu motocikla pokrivajući skoro sve klase. To opet znači puniji buđet.

Naravno, nisu zanemarene trke, ovim sirenjem ka vecim kubikazima preslo se i na osvajenje tehnologija za vece kategorije. Aprilija je vec pokazala sta moze u klasi 250. Zato krecu u razvoj agregata za klasu 500, i tu su bili specificni jer jedini imaju V2 agregat.

Pegaso 600


Pegaso 650


Scarabeo


Leonardo


Moto 6.5


RS 250


RS 125


RSV 1000


RST Futura

[Wulfy]

Sa sopstvenim agregatom i dodatnim inovacijama

Svi ti uspjesi finansijski su izdigli Apriliju koja se opet širi. Ovoga puta ne skreće iz motociklističke branše, pa 2000 godine postaju vlasnici posrnulog Moto Guzzi-ja i ugašene Laverde. Ipak, i pored velikih uspjeha, ispostavilo se da je ovaj potez bio veliko opterečenje, tako da zapadaju u ogromne dugove. Tada uskače još jedan veliki igrač i Piaggo postaje vlasnikom Aprilije, a time i Moto guzz-ja i Levarde. Na taj način Piaggio grupacija postaje gigant koji je trenutno četvrti po veličini svjetski proizvođač, sa godišnjom produkcijom od 600.000 motocikala. Od tada Ivano Beggio nije predsjednik, već je imenovan Roberto Kolano. Ivano je ostao počasni predsjednik. Kako ove promjene utiču na dalji razvoj aprilije?

Razvoj se nastavlja, pa je godine 2003 predstavljena sledeća generacija RSV 1000. Naslijednika Falca i Future nema, dok putni enduro CapoNord ostaje u proizvodnji. Jedina izvednica je sledeća generacija popularnog modela Tuono. Tokodje, nema naslejdnika u SBK. Iako ih nema u SBK, nastavljaju sa takmicenjem u Moto GP. U medjuvremenu doneta su nova pravila, pa najprestiznija klasa nema vise 500, vec 1.000 kubika. Opet je Aprilija bila posebna, jer jedina ima linijski trocilindricni agregat. naravno i tehnoloski su otisli korak ispred, no, sav taj tehnoloski paket je bilo tesko voziti. Bez znacajnih rezultata uslijedilo je povlacenje 2004 godine.

Godine 2004 na sajmovima Aprilija predstavlja prvi sopstveni agregat V2 konfiguracije u zapremini od 450 i 550 kubika. Zapremina govori da je to agregat namjenjen enduro i supermoto takmaičenjima, takmičenjima gdje suvereno vladaju jednocilindraši. Već je postalo uobičajeno da Aprilija bude drugačija. Oni koji su sumnjali u prikladnost takvog motora bili su iznenadjeni jer Aprilija osvaja titulu u Supermoto S2 šampionatu. Cestovne verzije sa oznakama RXV 450, RXV 550, SXV 450 i SXV 550 su prvi cestovni modeli Aprilije sa sopstvenim agregatima. Predstavljena je i nova generacija motocikla koji je oznacio ulazak Aprilije u vece kubikaze. Novi Pegaso ne pokreće Rotax-ov agregat, več Minarelijev.

U Moto GP klasi 205 tokom 2006 i 2007 godine Aprilia koju vozi Jorge Lorenzo dominira. Godine 2006 predstavljen je još jedan Aprilijin motor, u pitanju je V2 od 750 kubika. Motocikl koji nosi ovaj agregat dobija ime po prvom Aprilijinom modelu sa V2 agregatom iz devedesetih koji je zaživio samo kao prototip. Osim Shivera, prestavljena je i Mana 850, motocikl sa automatskim mjenjačem i praktičnošću skutera. Još jedan model sa agregatom V2 od 750 kubika je supermoto Dorsoduro. Aprilija ne prestaje sa predstavljanjem sopstvenih agregata pa 2007 godine prikazuju FV 2 model sa V2 agregatom zapremine 1200 kubika. Zbog novih pravila u SBK nagadjalo se da je to agregat za novu sportsku Apriliju. Pokazalo se da da su to ipak samo nagadjana, no potvrdilo se da za novi motocikl spremaju sopstveni agregat. Ovoga puta u pitanju je agregat V4 konfiguracije zapremine 1.000 kubika. Novi motocikl nosi naziv RSV4 i predstavljen je za SBK i u Factory verziji. Apriliju na trkama ponovo vozi Max Biaggi u 2009 godini, čime pokušavaju da asociraju na uspjehe koje je svojevremeno imao model RSC 250 sa istim vozačem.

Vlasnička struktura nije prekinula razvoj Aprilije. Ipak, na neki način se i odustalo se od tradicije. Prekida se sa ugradnjom agregata drugih proizvodjača. Novac se usmjerava na razvoj sopstvenih agregata, pa treba očekivati širenje palete motocikla koji nose neki od novopredstavljenih agregata. Korak ka tome je predstavljanje modela. Uz modele Pegaso (Strada, Trail i Factory), Shiver, Shiver GT i Dorsoduro, kao i uz veliku paletu skutera Aprilija je sopstvenim modelima pokrila najprofitabilnije kategorije. Iz tog razloga sada više nego ikad može sebi da dozvoli eksperimentisnje sa drugim klasama kao što je novi model RSV4. Ne mora da znači da je to loš put, kao što smo vidjeli čitava istorija Aprilije protkana je inovacijama, samo što je razlika što sada mogu da se u takve poduhvate upuštaju mnogo uspješnije. Zato i ne čudi podatak da danas, kada i japanski divovi posustaju Aprilija bilježi samo rast. Na nekim tržištima već ima najprodavaniji model. Aprilia, motocikli koji će uskoro biti nezaobilazni kada se radi bilo kakvo poredjenje...

RSV 1000


Tuono


RXV 450


SXV 450


Pegaso 650


Shiver 750


Shiver 750 GT


Mana 850


Mana 850 GT


Dorsoduro 750


RSV4

[SBAlfista]